غافلم،مست غرورم،زخدا بی خبرم
مگر اینکه خود او به منش رحم کند
ای خدایی که مرا غافل و نادان به جهان آوردی
من به امید که باشم که مرا اهل کند؟
شیخ و عابد،پیر و زاهد، همگی بیراهند
راه وصل خود تو، آتش دل سرد کند
من ندارم امیدی به کسی در افلاک
مگر آن لطف الهی دل من نرم کند

بشنو این نی چون شکایت می‌کند
از جداییها حکایت می‌کند
کز نیستان تا مرا ببریده‌اند
در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
هرکسی از ظن خود شد یار من
از درون من نجست اسرار من
نی حدیث راه پر خون می‌کند
قصه‌های عشق مجنون می‌کند
جسم خاک از عشق بر افلاک شد
کوه در رقص آمد و چالاک شد
جمله معشوقست و عاشق پرده‌ای
زنده معشوقست و عاشق مرده‌ای
در نیابد حال پخته هیچ خام
پس سخن کوتاه باید والسلام
در غم ما روزها بیگاه شد
روزها با سوزها همراه شد
روزها گر رفت گو رو باک نیست
تو بمان ای آنک چون تو پاک نیست

ای خدا این وصل را هجران مکن

سرخوشان عشق را نالان مکن

نیست در عالم ز هجران تلختر

هر چه خواهی کن ولیکن آن مکن

ساقی به نور دیده بیفروز شام ما
کز حسن خود بردی دوام و قرار ما
ما سرخوشان باده آن روی همچو مهیم
برخیز و رونقی ده به دل بینوای ما
دانی که چرا زنده مانده ایم در جهان؟
زیرا که روی تو شد جام جهان نمای ما
گردیده دلبری و افسونگری مرام تو
حسرت کشیدن وآرزوی وصل، کار ما

درد هجری چشیده ای که تو را
راوی قصه های تازه کند؟
آشنا با سوزش غریبانه عشق
شده ای تا تو را به خود غریبه کند؟
فرق نبود ز وصل و هجرانش
عشق او کوره ای گدازان است
همچو فرهاد که در غم شیرین
تیشه در دست و چشم گریان است
عاقبت راهی منزل خدا گردی
عاشقان را همین،سرانجام است
قصه جبر و اختیار و آزادی
همه نشخوار آدمیزاد است
گر کنی در جهان کمی تدبیر
ای بسی گرگ کمین هر راه است
گر توکل به یاریش داری
پس بهین همسفر به همراه است
عاشقی مشعل فروزانی است
هادی تو در ره یار است
عشق داروی هر غم و رنج است
ساحل نجات و آرام است
عشق من به قلب من برگرد
کاین سپر حفاظ اغیار است

آنها که سال ها به در حجره محبت «یُحِبُّهم و یُحِبُّونَه» معتکف بوده اند و هر چه رقم «ما سوی اللّه دارد از حرم سینه بیرون کرده اند، نه بر آسمانی التفاتی بوده و نه بر زمین، نه امید بهشت دامن وقت ایشان را تاب داده و نه خوف آتشِ دوزخْ گریبان حال ایشان گرفته، نقود کاینات از صفحه ضمیر ایشان به کلی محو شده، مگر هستی او و طلب او تو را که بر هر گوشه ای از ریشه دستار خود عشقی است، بر هر ترکی از کلاه جاه خود میلی است، بر هر تکمه ای از قبای بقای خود تکیه ای است، دعوی محبت از تو چگونه درست آید؟ درین راه منزل اولْ دل دادن است و منزل دوم شکرانه را جان بر سر نهادن.

نام:زندانی

نام فامیل: بی سرانجام

شغل:شوریدگی

جرم تو آخر چه باشد؟

عاشقی!

نام معشوق:آن خدای چاره ساز

پس چرا بهر تو هیچ چاره نمی سازد به کار؟

میل معشوق هرچه باشد،بهترین چاره مراست

تاکنون این یار خود را دیده ای؟

با دلم هرروز و هردم می رویم در کوی او

وصل یار سرمدت را تاکنون حس کرده ای؟

او درون جان من پیوسته با من واصل است

پس چرا گویی که در زندان اقامت کرده ای؟

چونکه ما در قالب دنیا اسیری گشته ایم

باید از قید تن و دنیا و عقبی وارهیم

تا شناور در حریم یار بی همتا شویم

خداوندا

دیری است که در وادی تحیر پا در گل مانده ام

عبوری از این وادی در این پنجاه و اندی سال میسر نشده مرا

اگر مجنون می خواهی ام

حداقل به وادی های بعد برسانم و مجنون خود ساز و ببر

نه مجنونی که خود نمی داند

چرا آمده؟

چه می خواهد؟

و مقصد کجاست؟

ای درد غم تو قاتل من

وصل تو شفای عاجل من

این قطره بی وجود دریاب