در نخستین روز ماه رمضان اولین سالی که از گرفتن روزه منع شدم،
هنگام اذان مغرب به سختی گریستم.
عزیزی مرا در آن حال دید و گفت:
سعادت در گرفتن یا نگرفتن روزه نیست،
سعادت در اطاعت خداست.
همان خدایی که به من می گوید بگیر،به تو می گوید نگیر.
عجب تکلیف سختی!
بیچاره نمی دانست که سالهاست در این امر درمانده ام و روسیاه!
آی آدم ها که به میهمانی خدا رفته اید،
واماندگان و درماندگان را فراموش نکنید.

عجب نمازی بود
به تعبیر من آنروز در تپه های قیطریه تنها مردم به ستوه آمده از دست نظام شاهی نبودند که به امامت دکتر مفتح نماز صبح روز عید فطر را به جا آوردند،بلکه همراه آنان روح همه شهدای پیش از این و همه مصلحین جهان که برای رستگاری و تعالی بشر تلاش کرده بودند و در این راه جان داده بودند نیز شرکت داشتند.خدا هم بود،چتر لطف و مهربانی خود را بر سر همه ما گسترده بود و از ما محافظت می کرد.
نماز عید فطر سال 1357 را می گویم.چهره ها نورانی و الهی بود،همه به هم محبت می کردند و مواظب یکدیگر بودند. هوا عطر داشت.شاید باورتان نشود اما همینگونه بود.از نماز و روحانیتش که بگذریم،راهپیمایی عظیم مردم در سکوت و آرامش بلندترین فریاد بود.همه با لبخند و لذت به یکدیگر می نگیرستند و راه می رفتند. جوانترها در طرفین جمعیت حرکت می کردند تا از بقیه محافظت کنند.مواظب پیرتر ها و بچه ها بودند.نمایشگاه مهربانی بود آنروز!
زحمت های یک ماه رمضان و خون شهیدان چند ماهه گذشته جواب داده بود و همه اینها مردم را به درجه ای از رشد و آمادگی روحی رسانده بود که حالا می شد جلوه ای از اتحاد و یگانگی مردم را در مقابل ده ها سال استبداد و خفقان شاه به نمایش گذاشت.
این راهپیمایی که غافلگیری و بهت رژیم و ساواک را در پی داشت و چنان ماهرانه و مدبرانه برنامه ریزی و اجرا شده بود که قدرت کوچکترین عکس العملی از از آنان گرفته بود،چنان جسارتی به مردم و گردانندگان نهضت اعتراضی علیه شاه بخشید که همانجا اعلام کردند راهپیمایی سراسری و ملی بعدی در تهران و همه شهرها روز جمعه 17 شهریور برگزار خواهد گردید.

الله اکبر
عجب نمازی بود
به تعبیر من آنروز در تپه های قیطریه تنها مردم به ستوه آمده از دست نظام شاهی نبودند که به امامت دکتر مفتح نماز صبح روز عید فطر را به جا آوردند،بلکه همراه آنان روح همه شهدای پیش از این و همه مصلحین جهان که برای رستگاری و تعالی بشر تلاش کرده بودند و در این راه جان داده بودند نیز شرکت داشتند.خدا هم بود،چتر لطف و مهربانی خود را بر سر همه ما گسترده بود و از ما محافظت می کرد.
نماز عید فطر سال 1357 را می گویم.چهره ها نورانی و الهی بود،همه به هم محبت می کردند و مواظب یکدیگر بودند. هوا عطر داشت.شاید باورتان نشود اما همینگونه بود.از نماز و روحانیتش که بگذریم،راهپیمایی عظیم مردم در سکوت و آرامش بلندترین فریاد بود.همه با لبخند و لذت به یکدیگر می نگیرستند و راه می رفتند. جوانترها در طرفین جمعیت حرکت می کردند تا از بقیه محافظت کنند.مواظب پیرتر ها و بچه ها بودند.نمایشگاه مهربانی بود آنروز!
زحمت های یک ماه رمضان و خون شهیدان چند ماهه گذشته جواب داده بود و همه اینها مردم را به درجه ای از رشد و آمادگی روحی رسانده بود که حالا می شد جلوه ای از اتحاد و یگانگی مردم را در مقابل ده ها سال استبداد و خفقان شاه به نمایش گذاشت.
این راهپیمایی که غافلگیری و بهت رژیم و ساواک را در پی داشت و چنان ماهرانه و مدبرانه برنامه ریزی و اجرا شده بود که قدرت کوچکترین عکس العملی از از آنان گرفته بود،چنان جسارتی به مردم و گردانندگان نهضت اعتراضی علیه شاه بخشید که همانجا اعلام کردند راهپیمایی سراسری و ملی بعدی در تهران و همه شهرها روز جمعه 17 شهریور برگزار خواهد گردید.

بالاخره ماه رمضان سال 1357 فرا رسید. در این سال ماه رمضان در مرداد ماه شروع می شد و گرمای روزهای این ماه و زمان طولانی تر روز،هیچ اثری در اراده مردمی برای تجمع در مساجد و سخنرانی ها نداشت.
روحانیت هم به دو کار هماهنگ شده و منسجم در همه مساجد دست زد:
– اول اینکه با ایراد یک سلسله سخنرانی های روزانه بین دو نماز ظهر و عصر جماعت،ذهنیت مردم را به شکلی آماده کرد تا در روز عید فطر و به عنوان برگزاری نماز عید فطر،اعتراض ملت ایران به حکومت فعلی خود را به جهان اعلام کنند و نمایش دهند.
– دوم اینکه با تشکیل تیم های عملیاتی کوچک از جوانان انقلابی و آماده کار،و انجام اموری که به چند مورد آن اشاره خواهد شد،مقدمات تشکیل تیم های بزرگتر برای اهداف بزرگتری حتی عملیات مسلحانه را پیدا کنند.
از جمله کارهایی که در این مدت بصورت تیمی انجام می شد،نمونه های زیر است:
– پخش اعلامیه های آیت الله خمینی به شکلی که پخش کننده ها قابل شناسایی و دستگیری نباشند.مثلا تعداد زیادی اعلامیه در کانال کولر شبستان مسجد که پنجره ای هم جلویش نبود می گذاشتند و در حین سخنرانی با اعلام گرم بودن هوا و درخواست برای روشن کردن کولر،ناگهان اعلامیه ها در فضای شبستان مسجد،مردم اقدام به قاپیدن آنها از روی هوا میکردندو در حالی که حاج آقا فریاد می زد که : چه کسی این کارها را می کند و مسجد را متهم به فعالیت ضد رژیم می کند!؟ و اظهارات ظاهری مثل این،مردم اعلامیه ها را در لباس خود مخفی می کردندو بعدا این اعلامیه ها دست به دست می گشت.
– این تیم ها در عین حال کاملا آموزش دیدند و آماده بودند تا هر موقع که مردم و سخنرانان در مسجد مورد هجوم ناگهانی ماموران شاه برای دستگیری و سرکوب واقع می شدند،با عملیات ایذایی و تاخیری خود سخنران را فراری داده و مردم را به بیرون هدایت کنند و افراد مورد نظر ماموران را فراری دهند.
– اگر هم فردی از اعضای محل دستگیر می شد،این شبکه پنهانی به مراقبت از خانواده آنها می پرداخت و سعی می کرد به معیشت و گذران زندگی آنها هیچ لطمه ای وارد نشود و در عین حال با کسب خبر از درون بازداشتگاه ها ،خانواده های آنها را از وضعیت عزیز در بندشان تا حد مقدور مطلع می کرد.
مجموعه اقداماتی از این دست،به تدریج اعتماد به نفس از دست رفته مردم در مورد دفاع از حقوق خود را بر می گرداند و آنها را آماده اقدامات عملی می نمود.

قاعده حکم می کند که عید فطر را به شما تبریک بگویم،اما اجازه دهید که این بار از شمس تبریزی پیروی کرده و خطاب به بنده هایی که مخفیانه،صادقانه،خاشعانه،بندگانه،مهربانانه،عاجزانه،گوشه گیرانه و خاضعانه در ماه رمضان با خداوند سبحان و بنده های او،تمرین انسان بودن کرده اند،فروتنانه عرض کنم:

شما بر ایام مبارک باشید.

التماس دعا

حسین هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
ستار گلمکانی صاحب بزرگترین بنگاه ملک و ماشین شهر، يكماه تکیه راه می‌اندازد و خودش در روز تاسوعا سر مردم گل می‌مالد و ۱۱ ماه هم سرشان شیره!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
قدرت سامورایی! شب ها در تکیه لخت می‌شود و میانداری می‌کند و روزها مردم را لخت می‌کند و زورگیری!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
فرشید پوسترهای گلزار و مهناز افشار را از بساطش جمع می‌کند و آخرین ورژن! پوسترهای علی‌اکبر (ع) و حضرت عباس (ع) را در بساطش پهن!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
آقای صولتی تا پایان اربعین تمام پاساژش را سیاه می‌کند و تا آخر سال هم مشتری‌هایش را!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
قادر روزهای تاسوعا و عاشورا قمه می‌زند و علم می‌کشد ولی در ماه رمضان سیگار از لبش نمی‌افتد!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
سیامک چشم چران! که پاتوقش همیشه خدا نزدیک مدارس دخترانه است در دسته‌هاي عزاداری اسفند دود می‌کند!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
نیما پشت ماکسیمایش می‌نویسد “من سگ کوی حسینم” ولی هیچ وقت از چارلی! سگ ۱۱ماهه‌اش دور نمی‌شود!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
جباری رییس شرکت لبنیات شیر تو شیر! ۳۰شب شیر صلواتی به خلق خدا می‌دهد و ۳۳۵ روز هم با اضافه کردن آب شیرشان را می‌دوشد!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
به جای آنکه ما بر مصیبت مولا بگرییم، مولا بر مصیبت ما می‌گرید!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی محرم می‌آید
کل یوم عاشورا
یعنی…۱۰ روز و شب …غم گریه
کل ارض کربلا
یعنی…چند مسجد و چند تکیه!

حسین (ع) هنوز مظلوم است
چون وقتی خورشید عصر عاشورا غروب کرد
او هم می‌رود
تا سال بعد
تا یاد بعد

منصور حلاج عادت داشت برای جزامی ها غذا ببره.

یک روز ماه رمضان کمی غذا برایشان بود.ظهر بود و جزامی ها در حال غذا خوردن بودند.غذا که نه،ته منوده غذای دیگران که از داخل زباله ها پیدا کرده بودند.

جزامی ها به منصور بفرما می زنند.حلاج پای سفره اونها می نشینه.یکی از جزامی ها می پرسه:تو چطور از ما نمی ترسی؟دوستای تو چندششون می شه که حتی از کنار ما بگذرند،چه برسه به اینکه با ما همسفره هم بشند!

حلاج می گه:خوب اونها روزه هستند و برای همینه که از خونه درنمیاند و غذا هم نمی خورند.

جزامی باز می پرسه:پس تو که انقدر پارسا و عارفی چرا روزه نیستی؟

و حلاج می گه:امروز نشد روزه بگیرم دیگه!

چند لقمه ای با اونها غذا می خوره و با تشکر از اونها ترکشون می کنه.

موقع افطار،منصور در حالی که غذا به دهان می گذاشت،دعا کرد که خدا روزه اش را قبول نماید.

پرسیدند:موقع ظهر تو را در محله جزامی ها در حال غذا خوردن دیدیم.حالا دعای افطار می خوانی؟

گفت:روزه من برای خداست.او می دونه که من اون چند لقمه را از روی هوس و گناه نخوردم.

فکر می کنید از نظر خدا،دل بنده اش را می شکستم روزه ام باطل می شد یا با خوردن اون چند لقمه!؟

بدانکه کار نه به روزه و نماز است…

به شکستگی و نیاز است…

نماز افزونی،کار پیره زنانست و روزهِ زیاده

از ماه رمضان ، صرفه نان است وحج کردن

تماشای جهان است…

نان ده که نان دادن کار مردان است