در پیله تنهاییم، خلوت نمایم با خودم
یارب به فریادم برس،تنها تویی فریادرس
در کوچه های بیکسی،در وادی بیداد غم
تنها تویی داروی من،یارب به فریادم برس
این رهرو غافل زخود،درلحظه های سرخوشی
گم می کند کوی تو را،یارب به فریادم برس
ما بندگان گمرهیم، نادان به راه و بی رهیم
ما را زخود بی خود مکن،یارب به فریادم برس
از پیله من را وارهان،پروانه ای زیبا نما
راضی نما خود را زما،یارب به فریادم برس
این کرم در خود مانده را،یاری نما در پیله اش
یاری نما،کاری بکن،یارب به فریادم برس
ما عاصیان درگهیم،ما غافلان این رهیم
بی تو بسی بی ارزشیم،یارب به فریادم برس

خسته زخود شدم خدایا،رها مکن
این مانده در شب و گمکرده راه خود
رنجور تر شوم در هر قدم به راه خود
سنگین ترکنم اما ، کوله بار گناه خود
گه این بود آرزویم که آیم به سوی تو
گاهی به ماندنم ، زبیم روی سیاه خود
دلخوش به رحمت و لطف و صفای تو
ورنه کجا امیدی مرا بود به کار خود
یارب رها مکن این ناامیدان زکار خویش
ما غافلیم و شرمنده از این روزگار خود

من كه خود دانم كه بس ناقابل است               تو پذيرا باش كه از سوي دل است
اي خدا ماه صيام بر ما گذشت
من در اين شك كه رضايت حاصل است؟
يا كه در مهماني ماه خدا                            قلب ما چون روز اول جاهل است
بارالهي……اي خداوند كريم
گر نبخشي كل زحمت باطل است
ما همه فاني و جاويدان تويي                          از سما باران رحمت نازل است
بارشي زن بر دل اين بنده ات
عيد فطر آمد ولي دل غافل است
اي خدافطريه اي هم تو فرست                خواست اين بنده شفاي عاجل است
تو خدايي من گداي درگهت
فطريه خواهم كه اين تن سائل است

اغلب فکر می کنیم

 اینکه به یاد کسی هستیم

 منتی است بر گردن آن شخص

غافل از این که

  اگر به یاد کسی هستیم؛

 این هنر اوست نه ما

 به یاد ماندنی بودن

 بسیار مهم تر از به یاد بودن است

 به یادتونم،ای همه خوب های عالم

چقدر حقیرم ای خدا؟

تا غافل می شوم(که اغلب هم می شوم)

در حال خواهشی از کسی هستم

در حالی که روزی ده بار ادعا می کنم که:

ایاک نعبد و ایاک نستعین

فراموشی و غفلت هم حدی دارد

آه خدایا!

نکند از زمره دروغگویان باشم!؟

کیستم من؟

غافلی از ذات خود

کودکی نادان و خرد

در میان غافلان

بعد مدتها چریدن در کویر زندگی

تازه دانستم چه ارزان می فروشم این متاع عمر خود

به خریداری که او هم غافل است!

هیچ می دانی چرا؟

چون من و او و شما و این همه

هرگز از خود می نپرسیدیم در این کهنه سرا

کیستیم ما و چه باید کرد با این زندگی؟

غافلیم از حال خود……..

غافلیم از حال خود……..

چیستم من؟غافلی از مقصدش دور

می دوم بیراهه ها را،با دو چشم کور و بی نور

گشته مشغول در هیاهوی جهان بی ترحم

می شوم هردم به جایی،همچو بی عقلان مهجور

با عروسک های دنیا،سخت سرگرم بازی

غافل از سیل شب و روز،می شوم بیمار و رنجور

خلق گوید خلقت ما،از برای حکمتی بود

من نیابم حکمت خلق،بار بر دوشم چو یک مور

زین شلوغی های دوران،وز خرابی های ایام

چون توانم وارهانم،این تن بیمار و کم زور؟

امانت داده ایم وجدان خود را

به یارانی که قدرش را ندانند

به ظاهر بار خود را کم نمودیم

نهادیم دوش آنانی که خواهند

ولی غافل ز یک موضوع ساده

که ایشان راه را از چه ندانند

به چه افتند در پایان این راه

امانت را به چه مدفون نمایند

خدا خواهد که خود کاری نماییم

که تا یاران حق تنها نمایند

چو جمعی در ره جانانه کوشند

رفیقان جملگی گرد هم آیند

بکوشند و بسازند و در آخر

ز جد و سعی خود غوغا نمایند

بهاری در زمستان سبز گردد

بهین ملک خدا برپا نمایند