عرضه کردم دو جهان بر دل کارافتاده
به جز از عشق تو،باقی همه فانی دانست
عشق سبحان،مرهم درد و غم ماست اگر
به هوای وصل رویش،میلی از ما برخاست
عشق،گنجینه اسرار و امانت زخداست
عشق همراه تو باشد، حواست به کجاست؟
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند
گر مسلح شوی ای دوست به عشق خالق
یاد تو زنده و جاوید به بام دنیاست
با دلی سوخته از جور و جفای دوستان
فال حافظ زدم و شیخ همی گفت به من
آتش زهد ریا خرمن دین خواهد سوخت
حافظ این خرقه ی پشمینه بینداز و برو

یك بیان نورانی حضرت امیر(ع) دارد كه اگر كسی خانه‌ای ساخت و یك سنگ غصبی در این خانه كار گذاشته است صاحب سنگ حق دارد این سنگ را بردارد ولو اینكه دیوار خراب شود، این دین ماست؛ می‌گوید دیواری محترم است كه با سنگ حلال ساخته شود؛ این بیان به ما می‌فهماند اگر ما یك شورای ده نفره داشته باشیم كه یك نفر آدم ناسالم در آن باشد این همان سنگ غصبی است كه شورا را بهم می‌زند ما باید حواسمان جمع باشد.
ما با آبرویمان بازی نكنیم؛ هیچ چیزی در دستگاه خدا ممكن نیست كه انسان با آن بازی كند مگر اینكه باعث آبروریزی او شود. صد درصد طیب و طاهر وارد بیت‌المال و از آن خارج شویم. دست درازی به بیت‌المال، اولین كاری كه می‌كند آن است که باعث آبروبری انسان می شود و ما باید آبروی خودمان را حفظ كنیم، چیزی را كه نمی‌دانیم وارد نشویم و به اندازه كار و قدرت و عُرضه‌مان وارد شویم. به ما گفتند هر كاری كه می‌خواهید بكنید اول خروجی كار را ببینید و سرمایه‌ای كه در دست دارید.
مسئله فقر، مسئله دردناكی است؛ ما به غالب مسئولین گفتیم اقتصاد اسلامی با سفارش و موعظه حاصل نمی‌شود؛ كشوری كه مال دارد، ایستاده است؛ چون طبق آیه سوره مباركه نساء، مال عامل قیام یك ملت است؛ كسی كه دستش خالی است، جیبش خالی است؛ این قدرت قیام ندارد و ستون فقراتش شكسته است.