ما چه کاری می توانیم انجام دهیم تا دنیای کودکی را بفهمیم و بتوانیم نقش خودمان را بعنوان بزرگسال در این ساختارهای ذهنی و قانونمندی های کشف شده در مراحل مختلف کودکی به درستی بازی کنیم؟
مثل هر چیز دیگری، اگر دانش و بینش ما در مورد کاری که می کتیم در حد دانش زمان حالمان باشد باید بفهمیم که کودک چه اطلاعاتی را که از کانال های مختلف به او می رسد،درونی می کند؟
ژاپنی ها می گذارند بچه اشتباه کند،سختی بکشد تا مسئولیت کاری را که شروع کرده است را بپذیرد.تمام این موضوعات می تواند در قالب بازی انجام شود. اینکه ما برای یادگیری بچه بی حوصله باشیم و بچه سختی پذیرفتن یک مسئولیت ذهنی را به عهده گیرد،کار درستی نیست و باید به این موضوع آگاه باشیم که داریم چه انسانی را رشد می دهیم.
باید بدانیم که بچه سه ساله بخشی از رفتارهایش از جنس لجبازی است و این لجبازی با من نیست، بلکه با ذهن در حال رشد خودش است. وقتی من این موضوع را بدانم این لجبازی ها من را برآشفته نمی کند و درست مانند یک فیلسوف نگاه می کنم تا ببینم فرزند من الان باید از چه مرحله ای عبور کند.

بخش عمده بافت اصلی شخصیت انسان در شش سال اول زندگی شکل می گیرد که در منابع مختلف علمی ،تا نود درصد هم ذکر شده است.
اما سیستم آموزشی ما چه می کند؟
اولا که تا شش سالگی که اصلا کاری نمی کند و همه چیز به آزمون و خطای پدر و مادرها و حداکثر مربیان مهد کودک ها سپرده می شود و ثانیا بعد از رسیدن کودکان به سن مدرسه هم که فاجعه اصلی را رقم می زند و با ندانم کاری سیستماتیک و نهادینه شده ،آتش به جان نسل جدید می افکند.
تا قبل از شش سالگی ،چندین ویژگی بنیادی در کودک شکل می گیرد،مثلا در یک سال اول زندگی،موضوع اعتماد در کودک تعیین تکلیف می شود. یعنی مجموعه رفتارهایی که با کودک از بدو تولد تا یک سالگی می شود،او را فردی با اعتماد(به خود و جهان) بار می آورد یا از او فردی فاقد قدرت اعتماد می سازد.
از یک سالگی تا سه سالگی،دوران شکل گیری قدرت اراده و خودگردانی فرد است که اگر والدین و مربیان کودک،رفتار اصولی با او نداشته باشند،این وجه از ویژگی انسانی او زخم می خورد.
از سه تا پنج و شش سالگی هم سال های حساس شکل گیری یا زخم خوزدن قدرت ابتکار و خلاقیت فرد است که البته با ناآگاهی موجود در جامعه،مشخص است که چه بر سر اکثر کودکان ایرانی می آید.
اگر ساختار شخصیتی انسان ها را به یک ساختمان تشبیه کنیم،می تئانیم بگوییم که در شش سال نخست زندگی ،اسکلت بندی آن صورت می گیرد و بعد از آن،تنها می توان در چارچوب اسکلت اصلی کار کرد

آقای محسن رنانی در مطلبی تحت عنوان” کودکی و توسعه در ایران” می فرماید:
حاکمان ما از میان مردم ایران برآمده اند و توانایی های آنان نیز فراتر از جامعه ای که از آن برامده اند نیست.در فرایند توسعه،مجموعه ساختار و توانمندی های ذهنی تعیین کننده است. در واقع،مسئله اصلی در فرایند توسعه در ایران این بوده است که ما نیروی انسانی توسعه خواه به اندازه لازم و کافی در اختیار نداشته ایم.
مرحوم دکتر حسین عظیمی تاکید داشت اگر می خواهیدبدانید که فردی،توسعه گرا هست یا خیر،تنها به شعارها،سخنان،ایده ها و نظرهای او بسنده نکنید،بلکه دقت کنید که او در اطراف خود چه کسانی را بعنوان همکار برمی گریند. این تعیین می کند که آیا رفتار . الگوی رفتار او توسعه گراست یا خیر؟ اینکه آیا این افراد مهارت توسعه آفرینی دارند یا خیر؟

برای اولین بار در عمر سیزده ساله معبد نوعدوستی می خواهم قاعده شکنی کنم! همیشه در ابتدای سال برای هر روز کاری هفته برنامه ریزی مطالب کرده ایم و طبق آن پیش رفته ایم. اما یکی دو هفته پیش بصورات اتفاقی به کتابی دسترسی پیدا کردم که دغدغه های ده سال اخیر من را در مورد راه اصلی توسعه کشور به زیباترین شکلی بیان کرده است وحتما تا بحال برای شما هم پیش آمده که می خواهید مطلبی را به دیگران بگویید اما ساختار و کلام و بیان مناسب این کار را نمی یابید و ناگهان سخنی از دیگری می شنوید یا می خوانید و با خوشحالی به نتیجه می رسید که این همان است که می خواهم بگویم اما هرگز به این خوبی نتوانستم. شما را به شهادت می گیرم که همیشه در نوشته ها و گفته هایم بیشترین سهم را در اداره یک سازمان و یک ملت و جامعه به “آموزش” داده ام و بارها توصیه کرده ام که:
از هم بیاموزیم
به هم بیاموزیم
باهم بیاموزیم
نظرات صاحبنظران بزرگ ایرانی در مورد سیستم آموزشی ایران در کتابی به نام “مرگ مدرسه” به کوشش آقای مرتضی نظری ،توسط موسسه انتشاراتی “مشق شب” جمع آوری و منتشر شده است که مطالعه آن را به همه توصیه می کنم نه یک بار که چندبار!
و قاعده شکنی من هم این است که از این پس روزهای چهارشنبه انشائ الله به جای سلسله مطالب “همراه عارفان” به حسب عادت مالوف معبد نوعدوستی،خلاصه ای از این کتاب را هم در چند نوبت به شما عزیزان عرضه خواهم نمود.کاری که در صورت مدد الهی و بقای عمر نزدیک به دو سالی به طول خواهد انجامید. در این کتاب متن سخنرانی یا مقالات خبرگان این امر به نام خودشان آورده شده است که ما نیز این قاعده را رعایت خواهیم نمود.
به امید توسعه سیستم آموزشی کشور به منظور توسعه مداوم سرزمین عزیزمان ایران.

اما حدود یک‌چهارم رقابت‌های ژئواستراتژیک و استراتژیک مربوط به منطقه خاورمیانه است، در حالی که آفریقا از مناطق نسبتاً امن دنیا محسوب می‌شود، جایی که زمینه کار و فعالیت در آن روز‌به‌روز گسترش پیدا می‌کند، گرچه کُند است اما در حال توسعه است. جمعیت آفریقا در سال 2050 یعنی 35 سال آینده، از یک میلیارد و 30 میلیون نفر فعلی به دو میلیارد نفر خواهد رسید. شما تصور کنید اگر ما به 30 سال آینده ایران فکر کنیم با توجه به نزدیکی جغرافیایی‌ای که بین ایران و آفریقاست، چه زمینه‌های سرمایه‌گذاری و کار و فعالیتی برای کارآفرینان ایرانی در آفریقا وجود دارد.

پیش‌بینی درباره جمعیت جهان در داووس امسال بسیار جذاب بود. طبق آمار ارائه‌شده در سال 2100 میلادی، جمعیت غرب حدود 10 درصد از جمعیت جهان خواهد بود و 80 درصد جمعیت جهان در آسیا و آفریقا خواهد بود.
این به نظر من می‌تواند خبر بسیار مهمی برای آینده اقتصاد ایران باشد. اگر بتوانیم طبق این دورنما برنامه‌ریزی کنیم، در 30 سال آینده، 500 میلیون نفر به طبقات متوسط در آسیا اضافه خواهد شد و به همین دلیل است که در داووس سه میزگرد در رابطه با تولید غذا و امنیت غذایی برگزار شد. تولید غذا در سطح جهانی موضوع بسیار مهمی است که در حال مکانیزه و حرفه‌ای شدن است. شرکت‌های آسیایی زیادی در آفریقا زمین خریده‌اند و مواد غذایی تولید می‌کنند.

چون بسیاری از کشورهای آسیایی کوچک هستند ترجیح می‌دهند از زمینی که دارند بیشتر برای صنعت استفاده کنند و فعالیت کشاورزی هم زمین گسترده می‌خواهد؛ بنابراین شرکت‌های آسیایی در شرق آفریقا زمین خریده‌اند و با کارگر بسیار ارزان و کاشت غله نیازهای خودشان را تامین می‌کنند و بقیه را در بازارهای جهانی می‌فروشند. در حال حاضر عربستان سعودی از طریق بخش خصوصی برای تولید غذا در آفریقا و پاکستان سرمایه‌گذاری جدی کرده است، چون هم قرابت جغرافیایی دارد و روابط بسیار خوبی بین عربستان با کشورهای آفریقایی و پاکستان وجود دارد که نیروی کار ارزان و امکانات بسیار زیاد دارند و امنیت غذایی را تامین می‌کنند. مساله بعدی در مورد چالش‌های جهانی، کمبود آب است که همه کشورها این را جزو موارد مهم برنامه‌ریزی‌های کلان و توجه به ساختارهای عمرانی برای تامین آب قلمداد کرده‌اند. من طی سال‌های اخیر به هیچ کنفرانس بین‌المللی نرفتم مگر اینکه در آن حداقل 20 درصد از مسائل و چالش‌ها به آب و محیط زیست مربوط نباشد. کشورها سرمایه‌گذاری‌های جدی می‌کنند، بعضی کشورها دیر وارد این جریان شدند ولی الان تقریباً همه کشورها برایشان جدی شده است.

ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ آﻫﻨﮓ ﺑﻬﯿﻨﻪ يِ ﻧﺮخ رﺷﺪ ﭘﻮل درﻫﺮ اﻗﺘﺼﺎدي ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آﻫﻨﮓ ﻧﺮخ رﺷﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﻘﺪاري ﻫﻤﺎن اﻗﺘﺼﺎد ﮐﻮك ﺷﻮد و ﮔﻔﺘﻤﺎن اﯾﻦ دو ﻧﺮخ در اﻓﻖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺪت ، ﺳﻮﺧﺖ وﺳﺎز اﻗﺘﺼﺎد ﺳﺎﻟﻢ و ﺳﺎزﻧﺪه را ﺳﺎﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد. اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﺑﺮوﮐﺮاﺳﯽ دوﻟﺘﯽ ﺑﺎ روﻧﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪ رﯾﺎل ﺑﺎ ﻓﺮوش ﻧﻔﺖ ﺑﻪ ﺷﺮح آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ،ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﻠﯽ را از ﺳﻮﺧﺖ و ﺳﺎز ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺧﻮد ﺧﺎرج ﮐﺮده اﺳﺖ. در ﺑﯿﺎن دﯾﮕﺮ رﺷﺪ ﭘﯽ در ﭘﯽ ﻧﻘﺪﯾﻨﮕﯽ در ﺑﯿﺶ از ﭼﻬﺎر دﻫﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﻘﺪار ﭘﻮل ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺟﻤﻊِ ﮐﺎﻻي ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﺪه و وارداﺗﯽ ، ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎر ﺑﻮآ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮ ﻓﺸﺎر ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺶ ﻣﯽ اﻓﺰاﯾﺪ ، ﻧﻘﺪﯾﻨﮕﯽ ﻧﯿﺰ در ﺑﯿﺶ از ﺳﻪ دﻫﻪ ي ﮔﺬﺷﺘﻪ ، ﺗﻮان ﮐﺸﻮر را در زﯾﺮ ﻓﺸﺎر روزاﻓﺰون ﺧﻮد ﺧﺮد ﮐﺮده اﺳﺖ. اﻣﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺷﻤﺮدن ﺳﻪ وﯾﮋﮔﯽ ﺷﮑﻞ دﻫﻨﺪه ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺑﺮوﮐﺮاﺗﯿﮏ ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ اﺷﺎره ﺷﺪ ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﮑﺎت دﯾﮕﺮي ﮐﻪ در ﻗﻮام و دوام ﺳﺎﺧﺘﺎر ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮدﻧﺪ، ﯾﺎري رﺳﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد :